مقدمه:در دوران ما قبل كشاورزي، دوره گردآوري خوراك، انسانها علاوه بر مشكل كمبود غذا، با خطرات زيادي از جمله خطر حيوانات وحشي، سيل، رعد و برق، طوفان و غيره مواجه بودند و به دليل ابتدايي بودن تكنولوژي آن زمان، انسانها توان مقابله با اين خطرات را نداشتند، بنابراين،مرگ و مير در آن دوران خيلي بالا بود. ولي با انقلاب كشاورزي، يكجانشيني و با توليد مازاد مواد غذايي، سطح مرگ ومير نسبتا پايين آمد و نرخ رشد جمعيت نيز تا اندازه اي افزايش يافت. بعد از آن با وقوع انقلاب صنعتي و بدنبال پيشرفتهايي كه در زمينه هاي فني و تكنولوژيكي، بهداشتي و درماني، وضع تغذيه، حمل و نقل و ارتباطات صورت گرفت، مرگ و مير كاهش پيدا كرد. اين مسئله ابتدا در كشورهاي توسعه يافته رخ داد، بعد از جنگ جهاني دوم، بدنبال صدور تكنولوژي درمان و كنترل مرگ به كشورهاي در حال توسعه، سطح مرگ و مير در اين دسته از كشورها نيز با شتاب بيشتري شروع به كاهش كرد كه طبيعتا رشد فزاينده جمعيت اين كشورها را در پي داشت. البته بيشترين كاهش مرگ و مير مربوط به مرگ و مير كودكان و اطفال بود. محاسبات مك كئون (1975) نيز بيانگر اين نكته است: «يك سوم …
× بستن تبلیغات