لینک دانلود و خرید پایین توضیحات فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت تعداد صفحات: ۱۵ شرط و ماهيت آن شرط در عرف بر دو معنى اطلاق مىشود: ۱٫ معناى مصدرى، يعنى ايجاد التزام و تعهد. در قاموس((۱۲۲))، شرط به معناى اجبار و التزام به چيزى در بيع بيان شده است. گاهى شرط بدين معنا برخود مشروط، اطلاق مىگردد، مانند واژه خلق كه بهجاى مخلوق به كار مىرود، در اين صورت به معناى «آنچه انسان بر خود لازم مىدانسته و خود را به انجام آن، متعهد مىداند» به كار مىرود. ۲٫ آنچه از عدمش، عدم لازم مىآيد، بدون اين كه لازمه وجودش، وجود باشد، مانند طهارت براى نماز و سپرى شدن سال مالى براى وجوب زكات. فقها، شرط را در هر دو معنا به كار بردهاند. اطلاق شرط بر شروط وضعى (قراردادى) به معناى اول آن بوده و هنگامى كه بر شروط شرعى اطلاق گردد، به معناى دوم آن مىباشد. ظاهرا شرط، يك معنا دارد و در اصل به معناى ربط و شد (بستن و محكم كردن) است. بنابراين، اطلاق شرط و به كار بردن اين واژه، فقط به لحاظ مقيد بودن چيزى به چيز ديگر است و ارتباط دو چيز با هم ياناشى …
× بستن تبلیغات